Beste eerstejaars
Het idee voor deze column heb ik besproken met een van mijn drie jongvolwassen vers studerende kinderen. Zijn wenkbrauwen trokken op tot dakjes…
Maar laat ik het zo zeggen: net als jullie studenten van alles van ons vinden, vinden wij docenten ook wel wat van jullie. En terwijl jullie ons straks, lekker anoniem, een slag in de ruimte kunnen evalueren, worden wij elk jaar getroffen door een reeks aan verwonderpunten.
Sinds ik college geef, weet ik bijvoorbeeld dat de dood toch niet zo onverwacht intreedt als veel rouwadvertenties doen vermoeden. Het wemelt tegen de inleverdatum van stukken van overleden familieleden. Mocht dit lot je treffen, mijn condoleances alvast met vooruitwerkende kracht.
Beste student, zeg veiligheidshalve altijd u tegen docenten. En als je ons mailt, begin dan niet met Hi of Hoi. Behandel ons ook niet als een Febo-automaat, waar je een muntje in gooit en een product uitkomt.
Ons vak vervullen wij met ongekende passie. Wij zijn in de verste verte niet aan dit werk begonnen vanwege onze interesse in het nakijkproductiebedrijf. Het maken van toetsen vinden jullie stom. Toetsen nakijken is echt nog veel stommer. Dus als je niet slaagt, moeten wij nogmaals het werk nakijken. Dat is de overtreffende trap van stom.
Nu ik toch bezig ben, we zien het heus wel als je op je mobiel zit. Dat is namelijk een comfortabelere gedachte dan te denken dat je steeds naar je kruis zit te staren.
Beste eerstejaars: het bedrijven van wetenschap is – ook – een sociaal proces van discussie en interactie. Samen hypothesen toetsen en theorieën bijstellen. Misschien blijkt binnenkort dat je een verkeerde studie gekozen hebt en wellicht lukt de studie soms even niet. Laat je daardoor niet ontmoedigen, maar leer ervan!
Probeer een gepassioneerde nieuwsgierigheid aan te boren. Dan herken je vast de ongekende kracht van ontwikkeling. En dan, weet ik zeker, komt het helemaal goed.
Ook tussen ons.
Succes!
