Game Changers
Sexism is still alive and kicking today.
Ja maar, we hebben vrouwenkiesrecht en zo meer. Bij alles geldt nog steeds: de man is de norm, zoals Caroline Criado Perez in haar boek Onzichtbare vrouwen, waarom we leven in een wereld voor en door mannen ontworpen aantoont: van medicijn tot veiligheidsriem, wc en smartphone.
“Ik herken me daar totaal niet in”, zegt mijn mannelijke collega. Wij voeren samen een sollicitatiegesprek met een nieuwe kandidate voor een raad van commissarissen (RvC). Zij vertelt het lastig te vinden dat de voorzitter haar “meisje” blijft noemen. Ik reageer niet. Als ik iets heb geleerd bij het werken in een mannenwereld is het: choose your battles. Ik denk aan alle keren dat vrouwelijke collega’s mij vertellen over hedendaags seksisme. Van de overvloed aan opmerkingen over kledingkeuze, tot de stille veronderstelling niet de hoogleraar, niet de universitair hoofddocent of whatever te zijn en steeds maar weer de vraag: wat te doen als vrouw tussen mannen zodat er wél naar je geluisterd wordt.
Als onderzoeker van het spel weet ik dat het spel breken door te confronteren níét tot de gewenste verandering leidt. En mijn empathische blik helpt nu alleen kortstondig het individu. We houden, zo schreef Johan Huizinga in Homo Ludens, meer van valsspelers dan van spelbrekers. Valsspelers houden immers het ludieke spel nog in stand. De spelbreker daarentegen breekt de betovering van het spel. Je kunt alleen resultaat behalen door het spel te veranderen, als we ons ontpoppen tot Game Changers. Door te zorgen dat de groep die het doorheeft, blijft aanzwellen, door en met compassie naar elkaar. Alleen zo ontstaat een nieuw spel.
De volgende kandidaat komt binnen. Mijn collega vraagt aan de man van eind veertig wat hij ervan vindt dat we ook kijken naar een vrouw voor uitbreiding van de RvC. De man kijkt naar mij en zegt: “Nog een meisje voor de RvC”?
Soms is het leven net Ganzenbord. Hij is terug bij af.
